Zasilanie podstawowe i rezerwowe

Zasilanie podstawowe stanowi najczęściej główna linia zasilania z sieci elektroenergetycznej. Przy czym, w układzie typu 2N (dwa tory zasilania bez elementów nadmiarowych) lub 2N+1 (dwa tory zasilania wraz z elementami nadmiarowymi), a także w układzie z tak zwaną rezerwą ukrytą, zasilanie podstawowe toru/sekcji A pełni ponadto funkcję zasilania rezerwowego toru/sekcji B.

Zasilanie rezerwowe stanowi najczęściej pomocnicza linia zasilania z sieci elektroenergetycznej. Przy czym, w układzie typu 2N (dwa tory zasilania bez elementów nadmiarowych) lub 2N+1 (dwa tory zasilania wraz z elementami nadmiarowymi), a także w układzie z tak zwaną rezerwą ukrytą, zasilanie rezerwowe toru/sekcji A pełni ponadto funkcję zasilania podstawowego toru/sekcji B.

Głównym zadaniem samoczynnego załączania rezerwy (sterownika i jego elementów wykonawczych – w skrócie SZR) jest dokonywanie przełączeń przede wszystkim pomiędzy zasilaniem podstawowym, a rezerwowym, w sposób bezpieczny i możliwie jak najkrótszy. W praktyce spotkać można układy z rezerwą jawną lub rezerwą ukrytą.

W przypadku rezerwy jawnej poszczególne odbiorniki energii elektrycznej zasilane są z rozdzielnicy jednosekcyjnej, a SZR dokonuje odpowiednich przełączeń zgodnie z zaprogramowaną procedurą – wyłączając, a następnie załączając elementy wykonawcze.

W przypadku rezerwy ukrytej poszczególne odbiorniki energii elektrycznej zasilane są z rozdzielnicy dwusekcyjnej. Część z nich z linii zasilania podstawowego, a część z linii zasilania rezerwowego (przy czym w normalnych warunkach pracy, obie linie stanowią zasilanie podstawowe dla dedykowanych grup odbiorów). W przypadku utraty zasilania w jednej z linii i pozbawieniu napięcia podłączonej do niej sekcji, SZR wykona odpowiednią (zaprogramowaną) procedurę łączeniową. Ostatecznie załączony zostanie element sekcyjny (sprzęgło), a tym samym odbiorniki energii elektrycznej zlokalizowane w jednej sekcji, przełączone zostaną na odpowiednie dla niej zasilanie rezerwowe z drugiej sekcji.

W związku z tym, że najistotniejszym parametrem rozwiązań samoczynnego załączania rezerwy jest czas przerwy łączeniowej, coraz częściej stosowane są tak zwane łączniki statyczne (ang. Static Transfer Switch), dokonujące przełączeń pomiędzy zasilaniem podstawowym, a rezerwowym w momencie pojawienia się zakłóceń (niemal w sposób bezprzerwowy). W przypadku linii zsynchronizowanych, efekt przełączania jest praktycznie niezauważalny dla różnego rodzaju odbiorników energii elektrycznej. Natomiast, jeżeli linie nie są zsynchronizowane, to czas przełączania takiego tyrystorowego samoczynnego załączania rezerwy zależy od przesunięcia fazowego pomiędzy napięciem źródła zasilania podstawowego, a napięciem źródła zasilania rezerwowego i zwykle nie jest dłuższy niż 12 ms. Wynika to przede wszystkim z konieczności uniemożliwienia przeprowadzenia procedury łączeniowej w momencie gdy sinusoidy napięć obu źródeł zasilania są tego samego znaku.

Samoczynne załączanie rezerwy musi być wykonane w sposób odpowiedni dla danego typu sieci/instalacji:

• TN – jeden punkt bezpośrednio uziemiony, do którego części przewodzące dostępne przyłączone są za pomocą przewodów ochronnych (odmiana TN-C lub TN-S);
• TT – jeden punkt bezpośrednio uziemiony, do którego części przewodzące dostępne nie są przyłączone (istnieje niezależny uziom ochronny);
• IT – jeden punkt jest uziemiony poprzez impedancję lub jego połączenie z ziemią nie występuje.

W przypadku konieczności zastosowania samoczynnego załączania rezerwy – zapraszamy do kontaktu.